ဝယ္သူ ေစ်းကြက္ဆီသို႔

By Smart News 28 June, 2012 - 13:24

၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ပတ္ဝန္းက်င္ တင္စားခ်က္တစ္ခုကို ျပန္၍ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။  လူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ အ႐ိုးမ်ား (Skeleton) ႏွင့္ နာဗ္ေၾကာမွ်င္မ်ား Nerves ဟူ၍ ရွိပါသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ပို႔ေဆာင္ေရး က႑ကို အ႐ိုးမ်ားႏွင့္ သဏၭာန္တူသည္ဟု တင္စားၿပီး ဆက္သြယ္ေရး က႑ကို နာဗ္ေၾကာမွ်င္ႏွင့္ ပံုခိုင္း ႏႈိင္းခဲ့ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ရွိ နာဗ္ေၾကာမွ်င္မ်ား အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခု၌ ေကာင္းမြန္စြာ အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္သည့္အခါ ထိုအစိတ္အပိုင္းမွာ ေလျဖတ္သြားတတ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ေနရာေဒသ တစ္ခုခု၌ ဆက္သြယ္ေရး ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့လွ်င္ (သို႔မဟုတ္) ထိုေဒသရွိ ျပည္သူမ်ားက ဆက္သြယ္ေရး ဆုိင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကို ရယူသံုးစြဲခြင့္ မရွိလွ်င္ ထိုေဒသ၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စသည့္ အေရးမ်ားအားလံုး ေနာက္က် က်န္ေနတတ္ပါသည္။

 

၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား ပတ္ဝန္းက်င္ကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လူတစ္ရာလွ်င္ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးမွ်သာ ရွိေနေသာ ကာလဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ျပည္တြင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ဖုန္းေခၚမည္ဆိုလွ်င္ မူလက သက္ဆုိင္ရာ အိတ္ခ်ိန္းမ်ားရွိ ေအာ္ပေရတာမ်ားကို အားကိုးခဲ့ရသည္။ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္တုိက္႐ိုက္ နံပါတ္လွည့္ၿပီး ေခၚ၍ မရခဲ့ပါ။ (ထိုစဥ္က သံုးခဲ့ေသာဖုန္းမ်ားမွာ ဒုိင္ခြက္ကို လွည့္ရေသာ ဖုန္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ နံပါတ္ကိုႏွိပ္၍ ေခၚရေသာ ဖုန္းမ်ားမွာ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ အလယ္ပိုင္း၌ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေပၚလာခဲ့ပါသည္) ေနာင္တြင္ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ဖုန္းသံုးစြဲသူ ကိုယ္တုိင္ တုိက္႐ိုက္ေခၚဆိုခြင့္ ရလာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္  ျပည္ပသို႔ တိုက္႐ိုက္ေခၚဆိုခြင့္ မရၾကေသးပါ။ ျပည္ပအိတ္ခ်ိန္း႐ုံးရွိ ေအာ္ပေရတာမ်ားကို အားကိုးၾကရျပန္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ဖုန္းတစ္ခါ ေခၚဆိုခြင့္ရေရးအတြက္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာကို ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ အဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္မူ ျပည္ပသို႔ တုိက္႐ိုက္ ေခၚဆိုခြင့္ရသျဖင့္ ျပည္ပသို႔ အဆက္အသြယ္လုပ္လိုသူမ်ားအတြက္ ဆက္သြယ္ေရးကိစၥ ပိုမိုလြယ္ကူလာခဲ့ပါသည္။

 

သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္ကာလမ်ားက တယ္လီဖုန္းတစ္လံုး တပ္ဆင္သံုးစြဲခြင့္ ရေရးမွာ လြယ္ကူသူမ်ားအတြက္သာ လြယ္ခဲ့ၿပီး အမွန္တကယ္ သံုးစြဲလုိသူ ျပည္သူမ်ားအေနႏွင့္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အခက္အခဲမ်ဳိးစံု ရွိခဲ့ပါသည္။ တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ေပးပိုင္ခြင့္ ရွိသူမ်ားႏွင့္  အဆက္အသြယ္ မရွိျခင္း၊ မိမိေနထိုင္ရာေဒသႏွင့္ ေနအိမ္က တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ေပးရန္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမရွိျခင္း၊ တယ္လီဖုန္း တပ္လို၍ ေလွ်ာက္လႊာတင္သည့္အခါ လိုင္းလက္က်န္ႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ လက္က်န္မရွိျခင္း၊ တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ရန္အတြက္ ေငြေၾကး အလံုအေလာက္ မရွိျခင္း၊ ရာထူးရာခံအဆင့္ အသင့္အတင့္ မရွိျခင္း စသည့္အခ်က္မ်ားကလည္း တယ္လီဖုန္း ရရွိရန္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။

 

တယ္လီဖုန္း တပ္ဆင္ခြင့္မရမီကလည္း အခက္အခဲအခ်ဳိ႕ ႀကံဳခဲ့ရသလို တယ္လီဖုန္းတပ္ဆင္ၿပီး ေနာက္တြင္လည္း လုိင္းမင္း (Lineman) ဟု ေခၚသည့္ ဖုန္းလိုင္းေပၚက “မင္း” မ်ား ျဖစ္သည့္ မင္းႀကီး၊ မင္းလတ္၊ မင္းကေလး၊ မင္းေျမႇာင္ အသီးသီးအား ပ၊ သရ မ်က္ႏွာခ်ဳေသြးရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ လိုင္းမင္းမ်ားက ခင္ဗ်ားတို႔ တုိင္ခ်င္ရာသာတိုင္၊ ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔မွ ျပင္မေပးရငဘယ္သူ႔မွ လာျပင္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး... ဟူ၍ ျပည္သူအေပၚ အႏိုင္က်င့္ခဲ့ၾကပါသည္။ မိမိတို႔အိမ္နားက တယ္လီဖုန္းတုိင္ေပၚ လိုင္းမင္းမ်ားတက္ၿပီး ဟန္ေရးျပၾကလွ်င္ အသည္းတယားယား၊ အိမ္က တယ္လီဖုန္းတမမျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ေမတၱာပို႔ရသည္မွာလည္း ယခုတိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

 

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ား အလယ္ပိုင္းေလာက္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ဆယ္လူလာဖုန္းဟူ၍ပင္ စတင္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ထိုဖုန္းမ်ားသည္ ၀၉-၉၉ ႏွင့္ နံပါတ္ စေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ CDMA ဖုန္းမ်ား ေပၚလာျပန္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ GSM စနစ္ကို အသံုးျပဳခဲ့ျပန္ပါသည္။ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ ခံရၿပီးေနာက္ CDMA 450 ဖုန္းမ်ား ေခတ္စားလာပါသည္။ အထက္ပါ မိုဘိုင္းဖုန္း အားလံုးသည္ တစ္ေနရာတည္း၌ ပံုေသထားရန္မလိုျခင္း၊ ဆက္သြယ္မႈရသည့္ မည္သည့္ေဒသမဆို မိမိႏွင့္အတူ သယ္ယူသြားႏုိင္ျခင္း၊ အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီ သတင္းမ်ားကို ရယူသိရွိႏုိင္ျခင္း၊ ႀကိဳးဖုန္းမ်ားကဲ့သို႔ လုိင္းမင္းမ်ား၏ ဒဏ္ကို မခံရျခင္း၊ မိုဘိုင္းဖုန္း ကိုင္ႏုိင္သူသည္ သက္ဆိုင္ရာအလႊာ၌ အဆင့္တစ္ခုတြင္ ရွိသည္ဟု မွတ္ယူေလ့ရွိျခင္းေၾကာင့္ မ်ားစြာ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

 

မိုဘိုင္းဖုန္းတစ္လံုး သံုးစြဲခြင့္ရေရးမွာလည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါ။ မိုဘုိင္းဖုန္း ေဖာေဖာသီသီ ထုတ္မေပးႏုိင္ေသာ ကာလတစ္ခုအတြင္းက သံုးစြဲခြင့္ရေသာ မိုဘိုင္းဖုန္းကို ျပန္ေရာင္းခ်ၿပီး လူလူသူသူ ေနႏုိင္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသူမ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း ျပန္ေျပာင္း အမွတ္ရမိပါသည္။ မိုဘုိင္းဖုန္း သံုးစြဲခြင့္ရသည့္ အေၾကာင္းၾကားစာကိုပင္ ကာယကံရွင္ လက္ထဲသို႔ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ သြားေရာက္ေပးေဝဖူးသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလည္း ပံုျပင္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထုိသို႔ သံုးစြဲခြင့္ရသည့္ အေၾကာင္းၾကားစာကို သက္ဆုိင္ရာ ကာယကံရွင္ကရလွ်င္ ကာယံကံရွင္အတြက္ ထီေပါက္သည့္ ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ႏွင့္ အလားတူပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းသံုးစြဲခြင့္ရသူ ကာယကံရွင္က အေၾကာင္းၾကားစာ လာေပးသူကိုလည္း ေဘာက္ဆူး ျမက္ျမက္ကေလး ေပးခဲ့ၾကဖူးပါသည္။

 

ထုိ႔ေနာက္ CDMA 800 ဖုန္းမ်ား ေပၚလာပါသည္။ ေပၚကာစက သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုခ်င္းစီ အတြက္သာ ကြက္၍ သယ္ယူ ေခၚဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေတာ္မ်ားမ်ား၌ သံုးစြဲခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ CDMA 800 စနစ္ရွိသည့္ ေဒသႏွင့္  CDMA 450 စနစ္ရွိသည့္ ေဒသမ်ားသို႔ပါ ယူေဆာင္သံုးစြဲခြင့္ ရခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ား ကနဦး တပ္ဆင္ခမွာ CDMA 800 ဖုန္းမ်ား ေပးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ၅ သိန္းဟု သတ္မွတ္ခဲ့ရာ ဆက္သြယ္ေရးက႑၌ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေစ်းႏႈန္းေလွ်ာ့ခ် ေပးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (ထိုစဥ္က GSM ႏွင့္ CDMA 450 ဖုန္းမ်ား၏ အစိုးရေစ်းမွာ ၁၅ သိန္း ျဖစ္ပါသည္)။

 

CDMA 800 ဖုန္းမ်ား ေရာင္းခ်ေပးသည့္ အစီအစဥ္သည္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တယ္လီဖုန္းသံုးစြဲလိုသူက ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ကာလရွည္ၾကာစြာ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ မလိုဘဲ One Stop Service ျဖင့္သာ ေရာင္းခ်ေပးသည့္ အစီအစဥ္ ျဖစ္သျဖင့္ တယ္လီဖုန္း သံုးစြဲသူမ်ား အားရဝမ္းသာစြာ ဝယ္ယူသံုးစြဲခဲ့ၾကပါသည္။

 

CDMA 800 စတင္ မျဖန္႔ျဖဴးမီ ကာလအထိကို ဆက္သြယ္ေရး၏ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည့္ ကာလမ်ားဟု ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္သူမ်ားက ဆိုၾကပါသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္သည္ ဆက္သြယ္ေရးက႑အတြက္ ထူးျခားေသာႏွစ္ပင္ ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္မွာပင္ မိုဘိုင္း GSM/UMTS တိုးခ်ဲ႕ တပ္ဆင္ျခင္း၊ စီမံကိန္းကို စခဲ့သည္။ ထိုစီမံကိန္းအရ ငါးႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္၏ တယ္လီဖုန္း သိပ္သည္းဆမွာ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းရွိရမည္ဟု မွန္းထားသည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္အရ လူတစ္ရာလွ်င္ လူ ၅၀ က စီမံကိန္း ကာလအၿပီး ဖုန္းသံုးစြဲလာၾကမည္ ျဖစ္၏။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္အတြင္း ဆက္သြယ္ေရးက႑၌ ေျဖေလွ်ာ့မႈမ်ားကို စတင္ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။ ျပည္တြင္း တယ္လီဖုန္း ေခၚဆိုခမ်ားကို ညဘက္ ၁၁း၀၀ နာရီမွ နံနက္ ၇း၀၀ နာရီအၾကား ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္ပါက မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ား အားလံုးအတြက္ ယခင္ တစ္မိနစ္လွ်င္ ၅၀ က်ပ္မွ တစ္မိနစ္လွ်င္၂၅ က်ပ္သို႔ ေလွ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ေလွ်ာ့ခ်မႈကို ၁၄.၃.၂၀၁၂ မွ စတင္၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။

 

၂၀၁၂  မတ္လ ၁၄ ရက္တြင္လည္း ျပည္နယ္မ်ားမွ အစျပဳ၍ GSM/UMTS ဖုန္းမ်ားကို ကနဦးတပ္ဆင္ခ ၂ သိန္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးခဲ့သည္။ စာရင္းမ်ားအရ ၃၁.၅.၂၀၁၂ ရက္ေန႔အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႀကိဳးဖုန္းႏွင့္ မိုဘုိင္းဖုန္းစုစုေပါင္း ၂.၇ သန္းေက်ာ္ ရွိေနၿပီး တယ္လီဖုန္း သိပ္သည္းဆမွာ ၅% မွ် ရွိလာပါၿပီ။ GSM/UMTS ဖုန္းမ်ားကို ၂ သိန္းျဖင့္ ေရာင္းခ်သည့္ အစီအစဥ္သည္လည္း ေအာင္ျမင္သည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ One Stop Service ျဖင့္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးသည့္အတြက္ သံုးစြဲလိုသည့္ ဖုန္းကို ေန႔ခ်င္း ရႏုိင္သည္။

 

ပို၍ ထူးျခားသည္မွာ GSM၊ CDMA 800 ႏွင့္ WCDMA ဖုန္းမ်ားကို အင္တာနက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ အသံုးျပဳခြင့္ေပးျခင္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ အသံုးျပဳခႏႈန္းမ်ားကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုး သံုးစြဲခြင့္ရဖို႔အတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ် မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးစရာ မလိုေတာ့ပါ။ မည္သူႏွင့္မွ် အဆက္အသြယ္ ရွိစရာလည္း မလိုေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္က ဆက္သြယ္ေရးသည္ ေရာင္းသူေစ်းကြက္ (Seller's Market) ျဖစ္ပါသည္။

 

ေရာင္းခ်ပိုင္ခြင့္ရွိသူက မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းျဖင့္ ေရာင္းေသာ္လည္း ဝယ္သူက အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိသျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး၍ ဝယ္ယူခဲ့ၾကရပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဒုတိယအဆင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး မဟာဗ်ဴဟာတြင္ ဆက္သြယ္ေရးက႑သည္လည္း ပါဝင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည့္ ကာလအတြင္းမွာပင္ ဆက္သြယ္ေရး ေစ်းကြက္သည္ ေရာင္းသူေစ်းကြက္ဘဝမွ ဝယ္သူကို ေရာင္းသူကျပန္၍ မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးရသည့္ဘဝ၊ ဝယ္သူေစ်းကြက္ (Buyer's Market) သို႔ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္လွမ္းလာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

 

ဖုန္းခ်စ္သူ